---

سکوتم از نداشتن حرفی برای گفتن نيست.  باور کن طوماری از حرفهای ناگفته بر دوشم سنگينی می کند.  حرفهايی که آرزو می کنم کاش تا فرصت بود برايت گفته بودم، قبل از آنکه دير شود.  خودت که ديدی!  ديدی که هنوز در رؤيا برايت حرفهای زيادی دارم؛ حرفهايی که شايد هيچگاه جرأت نکنم جز در رؤيا به گوشُت زمزمه کنم.  خودت ديدی که ديشب در رؤيا همۀ حرفهايم را گفتم؛ و گواه صداقتم همان يک قطره اشک خشک شدۀ روی پلکم است؛ همان اشکی که هر از گاهی در نبودت جان تازه ای می گيرد و يک بار ديگر غلطيدن روی گونه ام را می آزمايد.

آری، سکوتم از آن است که شهامت نگريستن در دو چشمت و فراخواندن حرف دلم بر دريچۀ زبانم را ندارم.  سکوتم از آن است که می ترسم دست بی رحم زمان نام مرا روبرويت کمرنگ کرده باشد.  کاش می شنيدی آنچه را می گويم.  کاش می خواندی آنچه را می نويسم.  کاش حس می کردی تپش های نامنظّم دلم را.  کاش باور کرده بودی عشقم را.

می دانم که ديگر فرصتی نيست برای سخن گفتن با تو.  کاش امشب هم به خوابم بيايی تا بقيۀ حرفهايم را بشنوی.  تو که فکر نکردی گفته های ديشبم همۀ آنچه بر دلم سنگينی می کند بود؟!

کاش...  کاش...
...


بشنو آنچه را که تنها يادگارت اکنون با من می گويد:

«ديگه اين قوزک پا ياری رفتن نداره
لبای خشکيدم حرفی واسه گفتن نداره
چشای هميــــــشه گريون، آخه شستن نداره
تن سردم ديگه جايی، برا خفتن نداره»