---

با من بنشين، و از آنچه بر تو گذشته بگو،
از غمی که شانه‌هايت را می‌آزارد،
از خاطره‌ای که بلور ظريف بغضت را می‌شکند،
از آن سَمّی بگو که در وجودت رخنه کرده،
از آن خاطرۀ مسمومی که می‌ترساندت،
از تمام دلتنگيت، آرزويت، وجودت؛

آری، می‌دانم که ياريت آسان نيست،
شايد نتوانم وجودت را از آن سم و درد برهانم،
شايد فقط زمان است که حسّ گذشتنش تو را تسکين دهد،
ولی شايد دستم پناهگاهی موقّت برای دست خسته‌ات شود،
شايد سکّويی شوم تا گام بعديت را استوارتر برداری،
شايد بهانه‌ای بچه‌گانه باشم تا نقش لبخندی تا ابد روی لبت جا خوش کند،
و پس از همه چيز، شايد کمی تو را بهتر بشناسم، و تو مرا.