---

اگه خوب نگاه کنی، اون دوردورا، يه ساختمونی می‌بينی که کُلّی بالا رفته.  اون منم!  خيلی استوار و مقاوم به نظر مياد، نه؟  همينطوری که از دور نگا می‌کنی انگاری که هزار ساله همونجا وايساده، و هزار سال ديگه هم دَووم مياره.  خب، ديگه به قدّ کافی اونجا وايسادی؛ يه کم بيا جلوتر.  يه کم نه!  خيلی.  قشنگ بيا جلو و همون ساختمون رو از نزديک نگا کن.  نزديکِ نزديک.  می‌بينی اون نقطه‌های سفيدی رو که روش وول می‌خورن؟  حدس بزن اونا چيَن!  نه!  اشتباه نمی‌کنی!  اونا موريانَن!  موريانه!  می‌دونی کارشون چيه؟  اونا منو ميتراشن.  ميتراشنو می‌خورَن!  فکر کن يه ميليون تا موجود ريز از تنت گازهای کوچولو بگيرنو مَلَچ مَلَچ بخورن!  تازه!  اينايی که تو می‌بينيشون يک صدم اوناييَن که از تو مشفولِ بُخور بُخورَن!  فقط تو نمی‌تونی ببينيشون!  ولی يادت باشه که اوّلش هم وقتی اون دوردورا وايساده بودی همينارو هم نمی‌ديدی!  خودم دعوتت کردم بيای جلو!  حالا اگه گفتی اينا از کجا اومدن؟  چرا رو ساختمونای ديگه پيداشون نمی‌کنی؟  چرا گوشتِ تن مردم ديگه بابِ ميلشون نيست؟  دليلش اينه که...  نه!  اين رو بهت نمی‌گم.  اگه خودت حدس زدی که هيچی!  اگه هم نتونستی فراموشش کن.

خوب امروز چيزايی رو بهت نشون دادم که کسای خيلی کمی ديدن.  حالا ديگه بسّه.  برو عقب‌تر.  بذار اين موريانه‌ها کارشونو با خيال راحت انجام بدن!  وقتی اين نزديک بودی يه لحظه حس کردم دست از کار کشيدنو محو تماشای تو شدن.  بذار دوباره به جشنشون برگردن.  حالا که اينارو ديدی، شايد بعدها خيلی چيزا رو راحت‌تر بشه بهت گفت و تو هم راحت‌تر بفهمی.

راستی!  تا حالا ديدی ساختمونی که موريانه بهش زده چجوری می‌ريزه؟  اصلاً نميشه اونو پيش‌بينی کرد.  همونجوری به نظر مقاومه، ولی يه لحظه، بوم!  همه‌چی تموم ميشه، و ساختمونی که فکر می‌کردی هزار سال ديگه هم دَووم مياره اثری ازش نمی‌مونه.  البته زياد غصّشو نمی‌خوری، چون اين شهر پر از ساختمونه، نه؟