---

هيچ وقت، بهار به اين سردی نبوده،
هيچ وقت، روزها اينقدر تاريک نبوده‌اند،
و من از اين سرما مدام می‌لرزم،
و تو می‌پنداری که از گرما به ستوه آمده‌ام،
زيرا تمام آنچه می‌بينی قطرات عرق روی پيشانيم است،
و نمی‌دانی که اين عرق از فکرهاييست که يک لحظه هم مرا آرام نمی‌گذارند،
و همين عرق است که قطره قطره جمع می‌شود،
و دريايی می‌شود تا چشمانم تا ابد در آن غرق شوند،
و تو در شگفتی که چرا من چيزی نمی‌بينم،
و من در شگفتم چون می‌دانم هنوز چيزی جايی هست که آنگونه نيست که بايد باشد،
و تو تلاش می‌کنی حرفهای مرا بفهمی، هر چند که می‌دانی بيهوده است،
و من تلاش می‌کنم بفهمم چرا اينقدر همه چيز سرد است، هر چند که می‌دانم بيهوده است،
و تو غافل از آنی که هرگز نخواهی فهميد من چه می‌گويم، مگر يک لحظه بخواهی که جای من باشی،
و من غافل از آنم که اين سرما از درون من به بيرون می‌تراود،
و من هنوز زير اين فشار شبهايم را به صبح می‌آورم،
با همان وضعی که آخرين قطرۀ داخل قطره‌چکان تقلّا می‌کند در مقابل تو که قطره‌چکان را می‌فشاری پايداری کند و به بيرون پرتاب نشود،
و نمی‌دانم که کی مجبور به تسليم و روبرويی با حقيقت می‌شوم، اگر حقيقتی موجود باشد،
پس به من نخند، اگر می‌بينی هنوز هم ابلهانه خود را به سوراخ دهانۀ قطره‌چکان چسبانده‌ام و عرق می‌ريزم تا پابرجا بمانم.